Generalnie jestem za swobodą podróżowania. Każde
ograniczenie z tym związane traktuję jako pogwałcenie prawa człowieka do
swobodnego przemieszczania się. Lubię jak jedziemy gdzieś i JUŻ nie musimy ubiegać
się o wizę. Lądując w Bangkoku Magdusia zadała mi pytanie czy my w ogóle mamy
wizę do Tajlandii. Wpadłem w kilkusekundową panikę i zacząłem zastanawiać się,
czy jako osoba odpowiedzialna za logistykę czegoś nie zapomniałem. Uff. Nie
potrzebujemy już wiz do Tajlandii. Do Birmy nadal. Jak je załatwić…i co się
dzieje z przesłaną gotówką – to inna historia.
Siedząc sobie dzisiaj w czasie lunchu pomyślałem o naszej
polskiej rzeczywistości. Nie w kontekście obecnie panujących „u Was”
temperatur, ale bardziej w kontekście przyjemności kulinarnych. A w
szczególności wegetariańsko kulinarnych. Od wielu lat na pytanie czy wolę mięso
na obiad, czy coś bezmięsnego moja żona słyszy: ja wolę coś bezmięsnego. I może
po mnie nie widać, to lubię coś wegetariańskiego lub nawet wegańskiego
(wszystko co jest spadziowe też, ale dobrej jakości!). Ile razy jesteśmy w Azji
to przechodzę na kilkunastodniową dietę wegetariańską przede wszystkim ze
względu na dostępne tutaj smaki i zapachy przypraw. Oczywiście jest też aspekt
zdrowotny!
We wcześniej wspomnianym przewodniku Lonely Planet
znaleźliśmy sugestie dotyczące restauracji o dźwięcznej nazwie: Marie – Min.
Oprócz 3 zdań dot. ceny poszczególnych dań zainteresowaliśmy się tym, że jest tam
serwowana kuchnia wegetariańska. Niektórzy może kojarzą to z polskim „Bio Way”
etc.. ale nie ma to absolutnie nic z ROZGOTOWANYMI i ROZMRAŻANYMI potrawami tam
oferowanymi.
Na wąskiej uliczce z dala od ruchu i harmidru centrum
Mandalay, na niewielkim poddaszu domu, gdzie na parterze znajduje się kuchnia a
obok niej sklep z tzw. ”antykami”, czyli moimi ukochanymi drewnianymi rzeźbami,
jest tylko 7 wąskich stolików. Idealne miejsce dla „kuchennych rewolucji” MG.
No bo do (prawie) do wszystkiego można się przyczepić. Miejsce nie
marketingowe. Kuchenka mikrofalowa na zapleczu. Kucharze nie korzystają z
przypraw Prymatu, umywalka jest nie w łazience a na pięterku, karta dań zbyt
długa. No może na pierwszej wizycie MG nie przyczepiłaby się do cen i do
obsługi. Ponieważ MG hołduje zasadzie DUŻO, na BOGATO i TŁUSTO to pewnie nie
spodobałoby się „jej”, że jest tutaj „w sam raz”, skromnie, tyle ile powinno
być, bez mięsa i bardzo dietetycznie. Co by TA kobieta tutaj mogła robić. Na
szczęście NIC. Chociaż znając jej tupet i chęć promocji to pewnie znalazłaby sponsora
lokalnego, który pomógłby jej wydać cudowną książkę o jej rewolucjach w Polsce
po birmańsku.
Jedzenie w tym miejscu to feria smaków, kwintesencja Azji.
Samosas, moje ukochane i ulubione jeszcze z czasów pomieszkiwania w Londynie,
to „pierożki” wypełnione ziemniakami, groszkiem i innymi warzywami z mocnym
zapachem kolendry. Cudnie delikatnie zrobione curry z dyni. Jej kawałki, jakimś
cudem, mimo, że dobrze uduszone nie rozpadły się, zachowały konsystencję i
kolor. Smak lekko wzmocniony chilli i cytryną. Ostry, ale jednocześnie słodki.
Zawsze kojarzyłem guacamole z Ameryką Łacińską. Tutaj co nam podano to istna
orgia smaków. Avocado dojrzałe, w dużych kawałkach z mnóstwem czosnku i
pomidorów z dodatkiem drobno posiekanej szalotki. Najlepszy do tego był
papadam, pokrojony jak podwójnej grubości tagiatelle usmażony na głębokim oleju,
oprószony czarnym sezamem. Okryliśmy dodatkowo zwykłą sałatkę ze świeżych
warzyw: marchwi, ogórka i cebuli. Całość poszatkowana w milimetrowej grubości słupki.
Świeżych, co oznacza, że nie z Holandii. Objawieniem jest obok zwykłego
lassi (czyli jogurtu z przyprawami) z bananów, lassi z AVOCADO. Podniecająco aksamitny
smak. Ok., może kolor nie jest „marketingowy” (blady i brudny zielony), ale idealnie
zbalansowany smak i konsystencja zasługują na to, żeby grzeszyć i opijać się do
woli. Okazuje się, że avocado może być lekko słodkie, naturalnie dojrzałe w
słońcu i w dodatku puszyste niebiańsko. Chyba po powrocie spróbujemy odtworzyć
te smaki.
Żeby nie zepsuć takiego miejsca, proponuje w związku z tym
nie wpuszczać MG do Birmy. Bo jak TA kobieta tutaj wparuje to spolszczy smaki w
taki sposób, że wszystko będzie tak samo nijako smakowało. Wprowadzi jeszcze tutaj
do kuchni schabowego, kapustę (mają już podobne kiszone zielone papaje)i będzie
serwować to w taki sposób, że będzie to się rozpadać na talerzy tworząc jakąś
niekoreśloną breję – po to polska kultura! Co jak się tam martwię MG nie mówi
po angielsku. Jakby tu przyjechała, to i tak jej nikt nie zrozumie!
Oczywiście oprócz delektowania się wegetariańskim jedzeniem,
dzisiaj „coś” zwiedzaliśmy i to zaczęliśmy ostro. Co mam nadzieję, będzie widać
na zdjęciach. Jak tylko nam się uda je „załadować”. Już się zachwycamy
miejscami. Może nie mają one rangi tych w Kambodży, czy Tajlandii, ale nie
tylko dla zabytków tutaj jesteśmy.
Dzisiaj najbardziej oczarowała nas Shwenandaw Kyanung,
przeniesiony w XIX wielu z terenów Pałacu Królewskiego monastyr, cały zbudowany
z drewna tekowego. Głęboki brązowy kolor, zapach starego drewna i złote wnętrza
uwiodły nas od momentu gdy przekroczyliśmy jego progi. Całe szczęście, że ktoś
wpadł na pomysł jego przeniesienia (o tym pisałem wcześniej), bo w czasie II WŚ
większość Pałacu została zniszczona, a tak mamy przykład wnętrz prawie całkowicie
zachowanych jak w oryginale.
„Wpadliśmy” także na kilka innych monastyrów, które
przypadkiem znajdują się 3 minuty od naszego hotelu. Takim sposobem zaczynami cieszyć
się też stupami. Jest ich setki. Białe, złote. Małego, większe, czy ogromne. Do
wyboru, w zależności od miejsca ich umiejscowienia lub darczyńców. W pobliżu na
są tutaj 2 niezwykłe miejsca na terenie których znajduje się kilkaset pagod pod
którymi umieszczono ponad 1700 marmurowych stron Tripitaka z komentarzami. 2400
mnichów przez 6 miesięcy jednocześnie czytało teksty w czasie jednego z
kongresów buddyjskich. Jedno z tych miejsc w każdej z pagod ma 3 takie tablice
w języku birmańskim. Drugie jest bardziej święte, tak jedna pagoda to jedna
tablica, ale w języku niezrozumiałym dla Birmańczyków. Oddalone są od siebie
pewnie kilkaset metrów tylko. Na terenie tych świątyń zachwyca nie tylko
porządek (bo spokoju raczej nie ma) ale także zieleń. Miejsca odpoczynku
organizowane są zazwyczaj pod jednym OGROMNYM drzewem, którego korona ma ponad
30 metrów średnicy.
Po południu pojechaliśmy kupić złoto. Nie po to by na nim
zarobić w przyszłości, ale żeby „obłożyć” nim Buddę. O tym jutro.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz